Ken je dat liedje uit de film Belle en het Beest: “Kom erbij, kom erbij, zet je zorgen maar opzij”? Die zin vat prachtig samen hoe ik me voel over mijn haak community. Ik wil dat iedereen zich welkom en veilig voelt. Ik weet hoe is het om je volledig alleen en ongezien te voelen. Dat gun ik niemand. Ik wil vrouwen een plek geven waar ze even niet hoeven te zorgen, waar het niet gaat om die ander, maar waar ze gezien worden en zichzelf mogen zijn.
Haken is voor mij altijd dat rustpuntje geweest, waarbij ik alles even kan loslaten. Op de bank met mijn haakwerk ben ik aan het creëren. Ik laat patronen ontstaan, experimenteer met kleuren en laat mijn fantasie de vrije loop. Ik hoef dan even helemaal niets. En dat gevoel, dat gun ik iedere vrouw.
Ik sta echt voor mijn trouwe klanten. Dus iemand van 80 jaar die er even niet uitkomt met het bestellen van een patroon. Die help ik met liefde door het proces heen. Daar verdien ik behalve de paar euro voor het patroon niets mee. Maar ik weet dat er aan de andere kant van de computer een echt iemand zit, die vastloopt en die ik op weg kan helpen. Daar haal ik voldoening uit. Die connectie met mijn vaste klanten, die is mij goud waard.
Ik kreeg laatst een bericht van één van hen. Ze vertelde hoe ze in een burnout had gezeten en op zoek was naar een hobby. Op YouTube was ze mijn filmpjes over haken tegengekomen. “Ik dacht dat ik het niet zou kunnen. Maar met elke steek die ik haakte, voelde ik me zekerder. Toen ik mijn sjaal af had, was dat zo’n overwinning. Voor het eerst in lange tijd was ik weer ergens trots op. Het klinkt misschien heftig, maar ik durf te zeggen dat het haken me uit mijn burnout heeft gehaald. Onwijs veel dank daarvoor!”, schreef ze.
Ik word zo blij als ik dit soort berichten lees. Daar doe ik het voor.